Getuigenissen uit het leven: in gesprek met enkele van onze kanszoekende buddy’s

Onze empowerment-barometer  toont aan dat de buddywerking wel degelijk een positieve invloed heeft op de veerkracht van mensen in kansarmoede. Uit de impactmeting blijkt ook dat het een stap-voor-stap proces is dat bovendien onderhevig is aan externe factoren als huisvesting, werk, (mentale) gezondheid, familie, sociaal netwerk… Wat opvalt telkens we in gesprek gaan met mensen in kansarmoede, is het grote verlangen om echt gehoord en gezien te worden.  Mensen die jammer genoeg ook vaak eenzaam zijn en zich buitengesloten voelen.

Ze verwelkomen ons alle drie op hun manier even warm en hartelijk voor een open gesprek over hun buddytraject en over de impact ervan op hun leven.

We tekenden kort het verhaal van Jhon ‘Jobo’, Tanja en Patrick op… verhalen van ‘gewone’ mensen (in kansarmoede):

 

In gesprek met ’: een ‘rebel with a cause’

Jhon ‘Jobo’

Het is miezerig en koud op het moment dat we elkaar ontmoeten. Dus neemt Jhon ‘Jobo’ ons mee naar een piepklein maar gezellig warm Italiaans restaurant waar Maurizio ons verwelkomt met thee, koffie en heerlijke pistache-cakejes.

Jobo blijkt een ontzettende babbelaar en ongelooflijk sociale man te zijn. Iedereen in de buurt kent hem en hij kent zowat iedereen. Hij helpt bij de opstart van het nieuwe lokale buurthuis, begeleidt als vrijwilliger mensen van het blindeninstituut naar hun activiteit en zijn buurvrouw kan constant op hem rekenen.

Mensen helpen, bruggen bouwen… stroomt door zijn aders. Dat is waar hij voor leeft, dat is wat hem gelukkig maakt.

Hij vertelt dat hij altijd ‘anders’ is geweest. Zoekend. Kritisch. Rebels. Hij zoekt in alles naar de waarheid. Hij wist van jongs af aan dat hij huisje, tuintje, kindje niets voor hem was. Hij had professioneel voetballer kunnen worden. Hij was één van de eerste breakdancers in Antwerpen. Maar zodra hij voelt dat hij in een vakje geduwd wordt, gaat hij opnieuw zijn eigen weg. Zijn vrijheid gaat voor alles.

Ik vraag hem waarom hij heeft gekozen voor het buddytraject van ArmenTeKort. Een vraag die hij een paar keer vakkundig omzeilt door van onderwerp te veranderen. Plots zie ik de kwetsbaarheid die hij onder de woordenstroom probeert te verbergen. Hij is in het traject gestapt omdat hij er klaar voor was, zegt hij. Klaar voor? Opnieuw zichzelf en anderen te vertrouwen.

Het klikte met buddy Chris omdat ze in het buddyschap allebei zichzelf konden zijn. Ze wisselden van gedachten, deelden hun kennis over maatschappelijke problemen, inspireerden elkaar, lieten elkaar vrij om te zeggen wat ze wilden zeggen. Dat respect en vertrouwen heeft duidelijk positieve sporen nagelaten.

Je ziet dat het leven ‘Jobo’ getekend heeft… en toch die glinstering van rebel, van deugniet in zijn ogen is hij niet verloren.

 

In gesprek met Tanja: een warmhartige, zorgende mama

Tanja

Ze ontvangt ons met een stralende glimlach in haar kraaknette gelijkvloers-appartement. Alles ademt haar warmte, haar zorg en haar liefde voor haar kinderen en de kleine dingen in het leven uit. De fotomuur in de inkomhal, het vetplantentuintje aan het raam, de frisgewassen kleding in de mand klaar om opgevouwen te worden.

Ze blijft glimlachen wanneer ze begint te vertellen maar in haar ogen wellen tranen op. Haar prachtige tienerdochter heeft zich in problemen gewerkt en verblijft op dit moment niet thuis. Als alleenstaande mama van twee met een beperkt budget en een chronische ziekte weegt het leven zwaar.

Tanja noemt zichzelf niet zo sociaal, ze kwam niet vaak buiten, ze had niemand om mee te praten. Eenzaamheid, sociaal isolement… het is een onderliggend probleem dat we bij ArmenTeKort heel vaak horen. Jammer, want Tanja is zo’n warme, hulpvaardige en zorgende vrouw.

Gelukkig heeft haar buddy Gonne deze mooie kwaliteiten naar boven én buiten weten te brengen. Het buddyschap heeft Tanja het nodige zelfvertrouwen gegeven in sociale contacten. Zo is het gemakkelijker geworden om met de leerkracht van haar zoontje te praten aan de schoolpoort. Je merkt het ook als een bejaarde buurman komt aankloppen met groentjes en gehakt voor de soep die ze wekelijks voor hem maakt.

Tanja houdt dan ook ontzettend veel van bakken en koken. Wanneer haar buddy Gonne rechtstreeks van het werk even op bezoek kwam, kookte Tanja ook wat lekkers voor haar.

Het buddytraject van ArmenTeKort gaf haar een vriendin voor het leven. Ze mist Gonne, die naar de Verenigde Staten is verhuisd, nog elke dag.

Toch wil Tanja voorlopig geen nieuwe buddy. Het buddyschap heeft haar de moed en de veerkracht gegeven om oude wonden aan te pakken, om zichzelf te vinden, om te helen. Om niet alleen zichzelf maar vooral ook om haar kinderen een onbezorgde toekomst te geven.

 

In gesprek met Patrick: ‘what you see, is what you get’ met een peperkoeken hart 

Patrick

Wanneer ik Patrick vanuit de auto opbel om te zeggen dat we onderweg zijn, zegt hij: “kom maar af, ik ben toch thuis!” Hoewel zijn woorden joviaal en verwelkomend klinken, ze leggen ook Patricks verdriet bloot. Hij krijgt graag bezoek, want kansarmoede heeft zijn netwerk verkleind en hem eenzaam achtergelaten.

Hij woont op de negende verdieping met een prachtig uitzicht op de Rozemaai. Hij toont ons met recht en reden trots de foto’s die hij maakt van de adembenemende zonsopgang vanuit zijn kleine flat. Hij maakt ze een flinke stap van het raam af want Patrick heeft serieuze hoogtevrees. Maar zoals ze in het Engels perfect verwoorden: “Beggars can’t be choosers.” Als je dakloos bent geweest zoals Patrick, in de Passant hebt gewoond en je dan een flat krijgt aangeboden… dan neem je die kans met beide handen aan.

Het doet me verdriet als hij vertelt dat hij het nog altijd moeilijk heeft om op te staan elke dag, dat hij daar nog altijd geen reden toe ziet. “Wat zou je wel gelukkig maken,” vraag ik hem? Iemand om zijn leven mee te delen, om een echt warme thuis te hebben.

Hij wilde net de stap naar buiten zetten om nieuwe mensen te leren kennen toen de eerste corona-lockdown daar een stokje voorstak. En nu heeft hij het moeilijk om die horde opnieuw te nemen. Elke donderdag met de gezinshulp naar de supermarkt is een lichtpuntje in zijn week. Dan kopen ze een ‘patéke’ en drinken ze samen een kop koffie.

Zijn ogen lichten ook op als hij over zijn band met zijn buddy Gino begint te praten. Gino heeft ervoor gezorgd dat Patrick uit zijn schulp is gekomen, de klik die ervan in het begin was heeft hem opnieuw wat vertrouwen gegeven. Hun ‘ding’ is een bezoek aan de Vogelenmarkt in Antwerpen en dan over het leven filosoferen.

Ons gesprek loopt ten einde en de muziek gaat opnieuw wat harder. Partrick houdt enorm van dance-muziek en vooral van ‘Dimitri Vega & Like Mike’. Dus als jullie dit lezen, heren: nodigen jullie Patrick dan eens uit voor een concert?

Gerelateerde artikels

Schrijf je in op onze nieuwsbrief

En mis geen enkel verhaal van ArmenTeKort

Share on facebook
Deel op Facebook
Share on twitter
Deel op Twitter
Share on linkedin
Deel op Linkedin
Share on whatsapp
Deel op Whatsapp

Gelukkig zijn er mensen zoals u

Naar een samenleving zonder kansarmoede

Met één klik. Tussen twee mensen.

Kansrijke en kansarme stadsgenoten met elkaar verbinden. Dat is de essentie van onze werking. Ze gaan samen op stap en worden vrienden, buddy’s. Vanuit die klik ontstaan er nieuwe kansen.

We leren je graag kennen op één van onze volgende sessies:

Geen evenementen gevonden!
Meer laden
Geen evenementen gevonden!
Meer laden

Samenbergop zoeken 30 buddy’s voor een traject van twee jaar. Ze maken duo’s van kanszoekende en kansbiedende inwoners uit Wetteren en randgemeentes.

Meer info & inschrijven